Ik ben het probleem
“Als ik er niet meer ben, kan iedereen door met zijn leven. Ik heb gefaald als moeder, als dochter, als echtgenoot. Echt een mislukkeling. Voor iedereen is het beter als ik er niet meer ben. En dan heb ik ook eindelijk rust.”
Sherida Pinas deelt haar gedachten in een donkere tijd van haar leven. “Ik zat vol met schaamte. Over het seksueel misbruik toen ik 19 jaar was, over mijn huwelijk dat zo slecht ging. Ik praatte er met niemand over. Diep in mij genesteld, zat de gedachte: ik ben het probleem.”
“Heel lang heb ik met niemand erover durven praten. Het misbruik had ik zo diep weggestopt dat ik net kon doen alsof het mij niet kon raken. Ik schaamde me voor de puinhoop van mijn huwelijk. Ik gaf mezelf de schuld dat mijn man vreemd ging en mij mishandelde. Ik begon mezelf steeds meer kwijt te raken en te isoleren. Bang voor de reactie en adviezen van anderen; waarom ga je niet gewoon weg, jij bent zelf ook schuldig of zie je wel… “
Wie zorgt er voor mijn kinderen?
“Ik herinner me een dag dat ik echt niet meer kon. Ik had mijn tas gepakt en besloot in het bos een rustig plekje te zoeken om uit het leven te stappen. Onderweg kwam ik mensen tegen die vroegen hoe het ging, wat bijzonder was, want dat gebeurde normaal nooit. In een waas stak ik de weg over zonder te kijken; een auto remde en haalde me uit mijn trance. De vraag die maar in mijn hoofd bleef terugkomen: Wie moet er straks voor mijn kinderen zorgen? Ik besloot toch terug naar huis te gaan.”
Delen is helen.
“‘s Nachts kreeg ik nachtmerries, altijd op de vlucht. Ik had net mijn tweede kind gekregen en was helemaal op. Ik vroeg mijn huisarts om slaappillen, maar hij keek me aan en zei: hier speelt meer. Daar ben ik nog altijd dankbaar voor. Hij verwees me naar een psycholoog die me hielp inzien hoeveel trauma's ik had meegemaakt. Pas toen ik begon te delen, begon ik te helen.”
“Als moeder wilde ik sterk zijn, dus drukte ik mijn emoties weg. De boosheid, angst en verdriet kwamen er uiteindelijk toch uit, via paniekaanvallen, hartkloppingen en hoofdpijn. Vanaf het moment dat ik begon te praten, voelde ik zoveel gewicht van mijn schouders vallen. Ook gesprekken met vrienden en familie maakte mijn zware rugtas steeds iets lichter.”
Ik wil leven
“Op een dag liep een ruzie met mijn man over zijn ontrouw compleet uit de hand. Mijn kinderen waren erbij en toen ik op de grond lag en mijn dochter hoorde roepen ‘stop’, wist ik: dit kan niet langer. Ik besloot te blijven leven — voor mijn kinderen en voor mezelf. De dood was niet de oplossing; ik moest opnieuw beginnen.”
Wie ben ik nu?
“Ik moest weer op zoek naar wie ik zelf eigenlijk was. Lang heb ik de leugens geloofd dat ik niks waard was. Wat mij hielp, was de Bijbel lezen. Ik leerde hoe God naar mij kijkt: ik ben geliefd, genezen, geaccepteerd en vergeven. Mezelf vergeven vond ik het moeilijkst. Waarom was ik zo lang in die ongezonde situatie gebleven? Door continu de Bijbelteksten te herhalen, ben ik ze echt gaan geloven. Ik ben het waard om te leven.”
Luister, knuffel en zeg: “Ik ben er voor je, hoe kan ik helpen?” Je hoeft geen oplossingen te hebben, alleen aanwezig te zijn. Zoek samen gepaste professionele hulp.
Sherida is zangeres en therapeut. “Muziek kan zo helend zijn. Met muziek maken en luisteren komen vreugdehormonen vrij en kun je dichterbij je eigen emoties komen. Ik heb het nummer Dry Bones geschreven toen ik ervoer dat God mijn lijf en leven nieuw leven wilde inblazen."
Start het gesprek
Herken de worsteling van Sherida? Zoals ze zelf zegt: delen is helen. Start het gesprek en deel waar je mee zit.