Op deze manier kan ik niet verder leven

"Op de basisschool ging alles goed, maar op de middelbare school veranderde dat. Ik begon op het tweetalig gymnasium, maar haalde slechte cijfers. Dat kende ik niet van mezelf en ik raakte in de war. Emoties ervaar ik intens, want ik ben hoogsensitief. Het werd me te veel."

Halverwege het eerste jaar moest Thijs naar het atheneum en later naar de havo, ondanks dat hij de cijfers had om door te gaan. "Die beslissingen werden voor mij genomen. Ik voelde me eenzaam en wist niet wat ik met mezelf aan moest. Ik kon mijn emoties nergens kwijt, behalve door mezelf te beschadigen. Het snijden in mijn armen gaf me een kortstondig gevoel van verlichting, maar de eenzaamheid bleef."

"Ik hoorde dat ik naar de havo moest, ik smeekte mijn ouders om een psycholoog. Ze zagen niet hoe ik me voelde en vonden het niet nodig. Mijn ouders hadden niets door en wisten helemaal niets van mijn belevenis van de dingen. Dus snapten ze ook niet waarom een psycholoog nodig zou zijn en gingen daar niet op in.”

“Het leven was gewoon op, ik had gewoon nergens meer zin in. Dus toen heb ik geprobeerd mijn keel door te snijden, maar dat is niet gelukt. Al was het hartje zomer, ik droeg een coltrui zodat niemand het zou zien. Als mensen er naar vroegen, vertelde ik dat ik het koud had.”

“Niemand zag hoe slecht het ging. Pas in de herfstvakantie durfde ik het aan mijn ouders te vertellen. Ik mocht eindelijk naar een psycholoog. Daar heb ik twee jaar therapie gehad. Die gesprekken hielpen me om te begrijpen waar mijn emoties vandaan kwamen en hoe ik er beter mee om kon gaan."

 “De afgelopen jaren heb ik voor deze situatie in therapie gezeten. Ik voelde eerst helemaal niets bij de poging. De eerste jaren wilde ik er ook niets bij voelen. Het was een stukje zelfbescherming, maar met de therapie ben ik helemaal in de situatie gedoken en heb ik alles weer helemaal herbeleefd. 

"Het is gebeurd en het is jammer dat het is gebeurd. Ik heb het een plek gegeven, maar het is iets wat je wel met je meedraagt. Het heeft een bepaalde zwaarte, maar het heeft nu een plek dus het is oké.”

"Mijn hele jeugd kende depressieve periodes. Toen ik op mezelf ging wonen en ging studeren, kwam het terug. Mijn relatie liep stuk en opnieuw raakte ik in de war. Het voelde alsof al mijn inspanningen zinloos waren. Ik wilde toen gewoon echt dood. Ik viel gelijk terug in het hele suïcide gebeuren."

"Toch wist ik: ik moet hulp zoeken. Eerst naar de huisarts en even later werd ik doorverwezen. Het duurde 1,5 jaar voordat ik behandeling kreeg. Zelf had ik al veel ontwikkeld en heb ik niet stilgezeten. Ik was toendertijd niet meer suïcidaal door alles wat ik zelf ook had ontwikkeld, maar ik had wel een depressie. Controle over slaap en voeding, muziek maken, schrijven en sporten hielpen me om door te gaan en maakten alles draagbaar. Zeker in de periode dat ik moest wachten op hulp."

"Mijn minor Outdoor Experience hielp me enorm. Tijdens hikes kwam ik mezelf telkens tegen, maar dat liet ik toe en daar koos ik voor. Aan het eind van die minor besefte ik: dit is een van de gelukkigste periodes van mijn leven. Daarna ging ik zeven weken naar Ghana. Dat was intens, maar het hielp me groeien."

"Tijdens mijn tijd in Ghana moest ik op mezelf vertrouwen. Zelfontwikkeling stond centraal. Toendertijd heb ik wel in een snelkookpan gezeten.”

"Met therapie en de steun van een goede therapeut begon ik me steeds beter te voelen. Nu zit ik goed in mijn vel. Dat was nodig, anders was ik mijn huidige relatie ook niet aangegaan."

"Veel mannen worstelen met hun emoties, maar praten er niet over. Ik heb het geluk dat ik in die zin gevoelig ben. En dat ik ook de behoefte heb om emoties en mijn verhaal te delen. Veel mannen leren dat niet en weten niet hoe ze hun emoties moeten uiten."

"Ik merk dat er nog steeds een taboe heerst rondom mannen en mentale gezondheid. Er wordt verwacht dat je sterk bent en alles zelf oplost. Maar emoties wegstoppen helpt niet. Juist door erover te praten, kun je groeien."

"Toen ik elf was en een suïcidepoging deed, bad ik tot God: ‘Ik weet dat U er bent, maar niet voor mij. Ik kan niet begrijpen hoe U iemand zo diep kan laten gaan. Ik heb Uw hulp nodig en dat weet U ook en dat heb ik ook tegen U gezegd. Alleen als er dan niets gebeurt, wie bent U dan?’ Er was geen antwoord en ik liet mijn geloof los. Maar toen ik vijftien was, ervoer ik God persoonlijk. Sindsdien is mijn geloof mijn houvast. Ik weet dat Hij mijn leven in zijn hand heeft en dat geeft me rust."

"Mijn geloof heeft me geholpen om weer vreugde in het leven te vinden. Nu weet ik dat ik er niet alleen voor sta en dat geeft me kracht. Bidden helpt me om rust te vinden in moeilijke momenten."

“Het is gewoon goed om te praten met mensen om je heen. Zelf ben ik ook wel vaak geschrokken van de zwaarte van emoties. Alsof dat iets verkeerds zou zijn en dat het niet mag. Dat is ook wel iets wat ik aan mezelf wil meegeven, maar ook aan andere mannen.”

“Ook al voel je je over het algemeen goed, er zullen nog steeds momenten zijn waarop je alsnog even in een flinke dip zit, maar daar hoef je niet van te schrikken. Dat mag en dat is oké. Er is niet altijd direct iets aan de hand wanneer je je even slecht voelt.”