Willem verloor in 2012 zijn dochter Merel die overleed door een zelfgekozen dood. Hij deelt zijn ervaring als nabestaande. ‘Op je 52-ste je enige kind verliezen? Het voelt als lopen op de puinhopen van je eigen bestaan.‘ Het omgaan met het verlies is groter dan zijn eigen leven, waar hij de rest van zijn leven mee mag leren omgaan.
Concreet advies
Willem geeft een aantal tips in dit gesprek. Zijn geloof is hem erg tot steun (hij vertelt daar meer over in een ander gesprek), maar er zijn ook hele concrete dingen die je kunt doen.
- Bewegen. Dit gaat in de eerste plaats om letterlijk en fysiek bewegen. Dus kom van de bank af. Het bewegen helpt je om uit een negatieve spiraal van piekeren te komen. Bewegen gaat ook over het meebewegen met het lijden dat je doormaakt. Dat betekent ook dat je niet moet vluchten voor de pijn die je ervaart, maar het als het ware in de ogen durft te kijken.
- Vertellen. Je moet je verhaal kwijt aan anderen (je kan altijd met ons praten). Ook al is het geen nieuw verhaal en zal je je verhaal steeds weer opnieuw gaan vertellen. Het is belangrijk in het proces waar je doorheen gaat.
- Creëren. Door iets te maken kan je betekenis geven aan het verlies en het een vorm geven. Voor ieder zal dat anders zijn. De een schrijft een liedje, gedicht of verhaal, de ander maakt een foto-album of herinneringsboek, plant een moestuintje of gaat schilderen. Het zijn manieren die je helpen om een betekenis te geven aan het verlies dat je hebt doorgemaakt.
Ik voel me gewoon klote
Stephan Bouwman, radiomaker bij Qmusic, moet iets van het hart en hij weet zeker dat hij niet de enige is. Hij wil een taboe doorbreken: “Ik voel me gewoon klote”.
Waar is God in het verlies?
Wat als je een dierbare verliest? Het is als een enorme aardbeving, aldus Willem Vermeijden, oprichter van rouwgesprekken.nl. In die aardbeving komen ook de ideeën over God op losse schroeven te staan. Je kan God kwijtraken, of je komt hem juist tegen.